monosonixx

บังทันโซนยอนดัน RM ผู้ขี่จักรยานตารึงงี่ แทนการขับรถซูเปอร์คาร์ “ ความฝันของฉันคือการได้เป็น Rap Star” RM ลีดเดอร์แห่งวงบังทันโซนยอนดันนั้น ไม่มีใบขับขี่ ความฝันของนายคืออะไร ฉันนั้นจะเป็น Rap Star ‘Born Singer’, 2013 แรปเปอร์ที่เติบโตจากเด็กหนุ่มที่เคยไขว้คว้าหาความสำเร็จสู่ไอค่อนด้านดนตรีที่เป็นที่รู้จักในระดับโลกนั้นเลือกที่จะขี่ “ตารึงงี่” (จักรยานเช่า) แทนซูเปอร์คาร์ ราวกับจะแสดงออกถึงการปฏิเสธ “โลกของซูเปอร์คาร์” โลกที่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกซื้อได้ด้วยการจ่ายเงินผ่าน black card ไม่ใช่เครื่องประดับเพชรพลอย แชมเปญ พูลไซด์ปาร์ตี้ หรือโค้ตเฟอร์ Rap Star อย่าง RM นั้น แสดงให้เห็นถึงตัวตนของเขาในขณะไปเยี่ยมชมงานศิลปะ ดูแลต้นไม้ และออกกำลังกายผ่านทางโซเชียลมีเดีย ดูเหมือนว่า RM นั้นจะรู้ว่าการ FLEX ที่แท้จริงนั้นมาจากรสนิยมที่ดี มากกว่าการครอบครองสิ่งของ RM นั้นแต่เดิมเคยทำกิจกรรมด้วยชื่อ Rap Monster ก่อนจะประกาศเปลี่ยนชื่อที่ใช้ในการทำกิจกรรมเมื่อเดือนพฤศจิกายนปี 2017 ด้วยเหตุผลว่าตนตั้งใจอยากจะ “ทำเพลงด้วยจิตใจและมุมมองที่เปิดกว้างขึ้น” สมัยเป็น Rap Monste

ขอโทษที่ตอบโพสต์น่ารักกกกกกกกๆ ทั้งหมดนี้ไม่ได้นะครับ แต่พวกคุณคือความหวานที่น่ารักที่สุดเบย🍭🎂🍯🍰🧁🍫🍬🍭 มีหลายอย่างที่ผมอยากจะบอกแต่ก็ผลัดมาเรื่อยๆ.. มีทั้งสิ่งที่เสียดายและรู้สึกขอบคุณมากมายเหลือเกิน แล้วก็เหมือนว่าผมจะไม่สามารถเติมเต็มความคาดหวังที่มีได้ ก็เลยรู้สึกขอโทษเสมอเลยครับ ในขณะที่ผมรู้สึกตื้นตันอย่างสุดซึ้งกับการที่(คุณ)มอบสิ่งที่มากมายเกินกว่าที่ผมคู่ควรจะได้รับนั้น ผมก็จะปักหมุดไว้ในใจอยู่เสมอว่าแม้จะเป็นของเรา แต่แท้จริงแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นของพวกคุณทุกคนนะครับ. เพราะพวกคุณ จะวันนี้หรือพรุ่งนี้ ผมก็จะฮึดสู้ดูครับ. ขอบคุณครับ! 💜

คิดถึงทุกคนเนอะคับ อยากอัปรูปอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มีรูปที่ถ่ายช่วงนี้เลย... ทุกคนคงสบายดีกันนะครับ? ผมกําลังใช้เวลาในแต่ละวันไปอย่างขันแข็ง และทุกครั้งยามที่รู้สึกไม่สบายใจ ก็จะคิดว่าเราใช้ชีวิตอยู่ใต้ฟ้าผืนเดียวกันด้วยความรู้สึกคล้ายๆ กันอยู่เสมอเลยครับ! มองไปที่ท้องฟ้าแล้วลองฮึดสู้กันดูนะครับ แค่ได้อยู่ด้วยกันผมก็มีความสุขแล้วครับ !

คิดถึงทุกคนเนอะคับ อยากอัปรูปอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มีรูปที่ถ่ายช่วงนี้เลย... ทุกคนคงสบายดีกันนะครับ? ผมกําลังใช้เวลาในแต่ละวันไปอย่างขันแข็ง และทุกครั้งยามที่รู้สึกไม่สบายใจ ก็จะคิดว่าเราใช้ชีวิตอยู่ใต้ฟ้าผืนเดียวกันด้วยความรู้สึกคล้ายๆ กันอยู่เสมอเลยครับ! มองไปที่ท้องฟ้าแล้วลองฮึดสู้กันดูนะครับ แค่ได้อยู่ด้วยกันผมก็มีความสุขแล้วครับ !

การมุ่งหน้าเดินทางครั้งแรกของเรานั้นเกิดขึ้นจากการรวมตัวของเด็กหนุ่มทั้งเจ็ดคน และความฝันเล็กๆ เท่านั้นเองครับ มีหลายคนกล่าวไว้ว่า การทําฝันให้เป็นจริงนั้นต้องยอมทิ้งอะไรหลายอย่าง สิ่งที่เรารัก สิ่งที่เราเชื่อ สิ่งที่เราอยากปกป้อง มีคํากล่าวว่าการได้มาซึ่งสิ่งที่อยากได้นั้นต้องแลกกับการทิ้งทุกอย่างไปใช่ไหมครับ และสิ่งที่เขาว่ากันไว้แบบนั้นนั่นจริงเสียยิ่งกว่าจริงอีกครับ ประตูของโลกนี้นั้นช่างแข็งแกร่ง กําแพงของโลกนี้ช่างสูงนัก และไม่ได้เปิดรับพวกเราอย่างง่ายดายเลยครับ แต่พวกเรานั้นไม่เคยหยุด เพราะบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่ถนนสายเดียว และบนเส้นทางนั้นเอง ที่เราได้พบกับคนที่เหมือนกับพวกเราอีกมากมาย เหมือนกับทุกท่านที่อยู่ ณ ที่นี่ เราได้พบผู้คนเหล่านั้น และทําให้การ ก้าวทัพของเราที่เป็นเพียงจุดเล็กๆ กลับเป็นการเดินหน้าที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินในเวลาเดียวกัน ดนตรีคือภาษาของเรา แผนที่คือความฝันของเราครับ เราจะเดินหน้าไปด้วยกันตลอดกาลด้วยการร้องบรรเลงด้วยภาษาและเรื่องราวที่แตกต่าง บังทันโซนยอนดันไม่ใช่เรื่องราวของคน7 คน แต่เป็นเรี่องราวของ คุณ ผมและเราทุกคนครับ

แม้จะยากที่จะยอมรับ แต่เราไม่สามารถแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้หรอกครับ ผมเองบางครั้งก็รู้สึกว่ามันมากมายเกินที่จะรับไหวเหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่คิดว่ามันหนักหนาไม่ไหวแล้ว ผมจะนึกถึงใบหน้าของคนที่ผมรัก และคนที่รักผม เช่นคุณเป็นต้น เรื่องแย่ๆ ทั้งหลายเกิดขึ้นได้จริงๆ นั่นแหละครับ และมันอาจจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่การปล่อยให้ตัวเองร่วงหล่นลง และลองล้มลุกคลุกคลานบ้างก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมหวังว่าเราจะเข้มแข็ง และสามารถโบยบินไปด้วยกันได้ ไม่ว่าจะมีอะไรอยู่ที่ผืนแผ่นดินข้างใต้นั้นก็ตาม

ตั้งแต่เดบิวท์จนถึงตอนนี้ ผมคิดว่าสื่อมวลชนทุกท่านคือผู้ที่เชื่อม “เรา” กับ “โลก” เข้าด้วยกัน ต้องขอบคุณข่าวที่ถูกตีพิมพ์ที่ทําให้เราได้รับการแสดงความยินดีมากมายเมื่อมีเรื่องราวดีๆ ดังนั้นเราจึงรู้สึกขอบคุณอยู่เสมอเลยครับ และเราคิดว่าสื่อมวลชนทุกท่านคือพาร์ตเนอร์ที่ผลักดันบังทันโซนยอนดันไปข้างหน้าร่วมกันเสมอมา ครั้งนี้ก็น่าเสียดายที่ต้องมาทักทายกันทางออนไลน์แบบนี้ จริงๆ แล้วพวกเราเองก็อยากได้พบผู้สื่อข่าวทุกท่านด้วยตัวเอง เราควรจะได้ยินเสียงทุกท่านถามคําถาม ได้แลกเปลี่ยนความรู้สึกและพูดคุยกับทุกท่านด้วยตัวเอง แม้ว่าการที่ไม่สามารถทําแบบนั้นได้ช่างน่าเสียดาย และรู้สึกขอโทษอยู่ในใจ แต่เราต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เข้าใจ และขอบคุณที่สละเวลาอันมีค่าสําหรับทุกคําถาม และข่าวทุกชิ้นด้วยนะครับ ช่วยเอ็นดูการทํากิจกรรมโปรโมตเพลงใหม่ของพวกเราด้วย และไม่ว่าเมื่อไรก็ขอให้ทุกท่านมีสุขภาพแข็งแรงอยู่เสมอนะครับ ขอบคุณครับ

ไม่ใช่แค่สําหรับ RM แต่สําหรับบุคคลสาธารณะนั้น ego เป็นสิ่งที่สําคัญมาก เมื่อบุคคลคนหนึ่งประสบความสําเร็จมากเป็นที่รู้จัก มีชื่อเสียงแล้ว ego ในตัวเขาจะถูกแบ่งเป็นสอง คือ ‘คิมนัมจุนคนธรรมดาในวัย 20ปี’ กับ ‘RM แห่งวง BTS’ และสิ่งสําคัญคือ ego ของ RM แห่งวง BTS นั้น ส่องประกายเจิดจ้ากว่า มีชื่อเสียงโด่งดัง ซึ่งปฏิเสธไม่ได้ในฐานะลีดเดอร์ของวงที่ประสบความสําเร็จในระดับโลก ดังนั้น สําหรับเขาแล้ว การบาลานซ์ ego ทั้งสองที่แตกต่างกันมากระหว่าง คิมนัมจุนคนธรรมดา กับ RM นั้นอาจเป็นเรื่องยาก การจับจุดตรงกลางของ ego ของคนในลักษณะนี้ เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะเอนเอียงไปทางตัวตนที่เจิดจ้ากว่า เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในฐานะมนุษย์ เช่น การเริ่มใช้เงินจํานวนมากเมื่อมีชื่อเสียง การทําสิ่งที่ไม่เคยทําเมื่อรํ่ารวย สิ่งพวกนี้เป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติได้ทั้งนั้น ดังนั้นเราจึงเห็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากมายที่พบกว่าการควบคุมจิตใจของตนเป็นเรื่องยากลําบาก แต่เมื่อลองมองไปที่นัมจุนเขากลับบาลานซ์ ego ทั้งสองของเขาได้ดีมาก หมายความว่านัมจุนยังคงยึดอยู่ในความเป็นคิมนัมจุนคนธรรมดาในวัย20ได้อย่างเหนียวแน่น นั่นทําใ

สกู๊ปพิเศษครบรอบ 7ปี บังทันโซนยอนดัน ลีดเดอร์RM x นักทํานาย Suga x หัวหน้าทีมเต้น JHope: สามแรพเปอร์แห่ง BTS บังทันโซนยอนดันครบรอบ7 ปีนับจากวันเดบิวท์แล้ว หลังจากเดบิวท์เมื่อวันที่13 มิถุนายน 2013 ผ่านไป7 ปี บังทันโซนยอนดันได้กลายมาเป็นบอยกรุ๊ปที่ได้รับความสนใจจากทั่วโลก ในโลกของไอดอลนั้นมีสิ่งที่เรียกว่า ‘อาถรรพ์ปีที่7’ อยู่ แม้ว่าจะถึงช่วงเวลาเช่นว่าแล้ว สําหรับบังทัน- โซนยอนดันนั้นเหมือนเป็นเรื่องอื่น เพราะยังคงแสดงให้เห็นถึงทีมเวิร์คที่เหนียวแน่นอยู่ ในโอกาสครบรอบเดบิวท์ปีที่ 7 ของบังทันโซนยอนดัน XSportnews จะพาไปรู้จักเมมเบอร์ทั้ง7 โดยเริ่มจากแรพไลน์ทั้ง3 RM, ชูก้า และเจโฮป #แรพเปอร์ไอดอลรุ่นที่3 #หนุ่มที่มีมันสมองสุดเซ็กซี่ #ลีดเดอร์ของBTS - RM จากเมมเบอร์ทั้งหมด RM เป็นเมมเบอร์คนแรกที่เข้ามาที่บริษัท ในตอนแรก บังทันโซนยอนดันเตรียม เดบิวท์เป็นวงฮิปฮอป ไม่ใช่วงไอดอล แม้ว่าจะเริ่มมาจากโปรเจกต์เดบิวท์ร่วมกับเหล่าแรพเปอร์ชื่อดัง Basick, Reddy, Loco แต่เมื่อทิศทางของวงเปลี่ยนไป จึงเหลือแต่ RM คนเดียวที่ยังอยู่ ในบทสัมภาษณ์เก่าๆ RM เคยกล่าวถึงความกังวลที่หนักอึ้งกั

จริงๆ แล้ว เวลานั้นคืออะไรหรอครับ? ว่างู้นว่างี้.. เหมือนว่าจะไปๆ มาๆ อยู่เรื่อยๆ โดยไม่มีบอกกล่าว. บางครั้งก็แปลกไปโดยไม่ทันรู้ตัว บางคราวก็เหมือนกับจะมองโขดหินจากบนชายฝั่งเลยล่ะครับ. จะว่าสั้นก็สั้น จะว่ายาวก็ยาว. จากฤดูร้อนปี2010 ที่ย้ายเข้าหอพักในย่านนนฮยอนดง จนถึงตอนนี้ก็มาโซลครบ10ปีพอดีเลยครับ. ตอนนี้เหมือนผมจะกลายเป็นประชากรของกรุงโซลไปแล้วจริงๆ เลยครับ ด้วยความเป็นบังทัน ผมเคยคิดว่าผมได้เห็นบังทันในอดีตมาเรื่อยๆ ตั้งแต่แรกเริ่ม แต่วันนี้ที่ได้ดูรูปสมัย เดบิวท์ที่ถูกอัปโหลดขึ้นมาอักครั้งทีละรูป ทีละรูปแล้ว ก็ประหลาดใจและรู้สึกแปลกเหมือนกันครับว่าที่จริงแล้วตัวผมไม่เหมือนคนที่ผมเคยรู้จักเลย เหมือนอย่างกับทฤษฎีเกสตัลท์*.. ผมคิดมาเสมอว่า Rap Monster ที่เดบิวท์ด้วยทรงผมดัดฟอยล์ตอนนั้นช่างแข็งแกร่งจนคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก ทําไมกลับเหมือนมีคนที่มาจากอีกยุคหนึ่งยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นไปได้ล่ะครับ.. อืม.. วันนี้ผมก็ได้หัวเราะเยอะมากๆ ตอนซ้อมเต้นกับเพื่อนๆ พาลให้นึกถึงจดหมายที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่เคยเขียนเอาไว้หลังเดบิวท์ได้ไม่นานว่าจะทําให้คุณภูมิใจให้ได้เลยล่ะครับ คําว่าวันท

เวลาช่างเดินผ่านไปอย่างขันแข็งเหลือเกินครับ แม้ว่าสิ่งอื่นจะหยุดลง ยังคงมีแต่เวลาเท่านั้นที่เดินหน้าต่ออย่างแข็งขัน นี่เป็นผลงานที่ปล่อยออกมาหลังช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุด ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ผ่านไปมา และเสียง ณ จังหวะที่ลุกยืนขึ้น ในปีที่มีความพิเศษตั้งแต่ชื่อ หัวใจของผมนั้นรู้สึกว่าการที่มีเพียงเลข 7 เป็นดั่งป้ายชื่อติดอยู่โดยไม่มีคําอื่นเพิ่มเติมนั้นเป็นเรื่องแปลกใหม่ไม่เบาเลยครับ เหมือนติดเป็นนิสัย แม้ว่าผมจะปริ่มเปรมไปด้วยอารมณ์ต่างๆ มากมายทุกครั้งที่ปล่อยอัลบั้มใหม่ ผมรู้สึกขอบคุณมิติต่างๆ ประสบการณ์ และสถานการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามามากมายมหาศาล และขอบคุณที่เราทั้ง 7 คนนั้นยังคงยืนอยู่ด้วยกันบนเวที และยังคงอยู่เคียงข้างกันในบทใหม่ของหนังสือเล่มนี้ของเรา ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้คว้าเอาความโชคดีไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ขอบคุณนะครับ ตัวผมนั้นพึ่งได้รู้ว่า ทุกครั้งที่ยืนบนเวทีที่ว่างเปล่าและมืดมิดนั้นไม่ได้มีเพียงพวกเราทั้ง 7 คนเท่านั้น ผมเริ่มมองเห็นรูปร่างของผู้คนที่ร่วมเขียนประวัติศาสตร์ไปกับเราจากบนเวทีทีละนิด บางครั้งจากจุดที่เรี่ยพื้น บางคราว ณ จุดที่อยู่สูงดั่งท้อง

ก่อนอื่นเพราะไม่รู้ว่าจะได้เรียกกันอีกเมื่อไหร่ ขอตะโกนเรียกดังๆ ก่อนนะครับ ARMYYYY!!! งานวันนี้เป็นงานประกาศรางวัลสุดท้ายของเราในปี2019 และยังเป็นงานประกาศรางวัลแรกในปี2020เช่นกันครับ ต้องขอบคุณทุกท่านที่อยู่ ณ ที่นี้ และที่คอยจ้องมองเราอยู่เสมอที่ได้มอบรางวัลอันทรงเกียรตินี้ให้กับเรา ปีที่ผ่านมาเป็นปีที่มีความสุขมากครับ ได้ทํากิจกรรมอย่างเต็มที่ ได้พักผ่อนเต็มที่ ได้รักกันและกันกับทุกคนอย่างเต็มที่ ความทรงจําเมื่อ10ปีที่แล้วยังคงชัดเจนครับ ยังคงจําวันที่ผมเข้ามาที่ชินซาดงด้วยทรงผมสุดโต่งเพื่อมาพบบังชีฮยอกพีดีนิมเป็นครั้งแรกได้เป็นอย่างดี หลังจากนั้นมา เหมือนว่าพวกเราก็ได้เขียนช่วงเวลาตลอด 10ปี ด้วยชื่อของบังทันโซนยอนดันกันมาอย่างเต็มเปี่ยม และตอนนี้ก็ปี 2020แล้วครับ ก็หวังว่าช่วงปี2020ทั้งหมดจะได้เขียนมันไปกับอาร์มี่ที่อยู่เคียงข้างกันมานะครับ ในภายภาคหน้า พวกเราจะเดินหน้าเขียนหนังสือด้วยชื่อของพวกคุณทุกคนดูครับ ขอบคุณครับ และมีสิ่งที่ผมอยากจะกล่าวอีกนิดครับ พวกเรานั้นค่อนข้างโชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากหลายๆ ท่าน และการที่เราได้มายืน ณ ที่ที่มีแสงไฟ สปอตไลท์ส่องถึงตร

สวัสดีครับทุกคน ผมมาสวัสดีปีใหม่ครับ (- -) (__) (- -) ต้องขอบคุณทุกท่านที่กําลังอ่านข้อความนี้ที่ทําให้พวกเราได้มาเริ่มปีใหม่อยู่ถึงนิวยอร์ค. เป็นเกียรติมากครับ. วันนี้ช่วงพักผ่อนผมได้แลกเปลี่ยนบทสนทนากับเหล่าสต๊าฟและผู้คนมากมายที่นี่ ผมกลัวครับ จนตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่เลย แต่ก็รู้สึกโอเคมากขึ้นแล้วครับ ก่อนหน้านี้ค่อนข้างอลหม่านอยู่ครับ. เพราะเป็นภาพที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย... นี่มันฉากที่เคยเห็นในหนัง ‘Home Alone’ใช่ไหมนะ ผมน่ะ ขยี้ตาไปกี่ครั้งบ้างก็ไม่รู้แล้วครับ. จนตอนนี้ บางทีก็ยังคิดว่าผมน่ะตัวเล็กเหลือเกินอยู่เลยครับ ในตอนนั้นก็จะเงยหน้าขึ้นมา มองไปรอบๆ มองไปยังเพื่อนที่อยู่ข้างๆ อยู่ๆ ก็คิดว่า “พวกเรา” ช่างดูใหญ่โตเหลือเกิน. ช่างน่าประหลาดใจครับ. เป็นความรู้สึกว่า เรากลายมาเป็นกัลลิเวอร์* หรือว่าเป็นกลายเป็นคนแคระกันแน่นะน่ะครับ. สต๊าฟที่ผมคุยด้วย เขาบอกไว้แบบนี้ครับ สุดท้ายแล้วมันไม่ใช่ความจริงใจหรอกหรอ ฉันน่ะเห็น’มัน’มาแล้ว ตอนนี้ก็ยังเห็น’มัน’เป็นแบบนั้นอยู่ ถ้า’มัน’ คือสิ่งที่สําคัญที่สุด ‘มัน’ก็คือสิ่งที่สําคัญที่สุดนั่นแหละ เป็นคําพูดที่เหมือนเคยได้ยินที่ไหน

ได้อะไรจากวีไลฟ์วันนี้บ้างไหมครับ เหมือนว่าวันนี้ผมจะไม่ได้พูดอะไรเจ๋งๆ เลยเนอะ อืม ช่วงนี้ผมเองก็เหมือนจะไม่ได้คิดอะไรมากมายเลยครับ ผมเองก็เคยพูดถึงอดีตและอนาคตอยู่บ่อยๆ คิดกับตัวเองบ่อยๆ ว่า “ตอนนั้นไม่น่าทําแบบนั้นเลยเนอะ” “ต่อไปจะทํายังไงล่ะทีนี้” “ความสุขคืออะไร” ‪“ที่ผ่านมามันคือความสุขใช่ไหม” “เส้นทางที่เลือกเดินมันถูกไหม” “เมื่อวานไม่น่าทําแบบนั้นเลย” เดี๋ยวนี้ผมไม่คิดถึงอะไรพวกนี้เลยครับ ดังนั้นพอมีคนถามถึงเรื่องราวในอดีตผมก็นึกไม่ค่อยออกแล้วครับว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง ไม่ใช่ว่าผมปล่อยอดีตให้หายไปเหมือนไม่มีความสําคัญ ‪แต่เป็นเพราะผมตอนนี้ เลือกที่จะอยู่กับปัจจุบันมากกว่าแล้ว เพื่อที่จะทําให้ตัวเองมั่นใจว่าจะสามารถรู้สึกและจดจําช่วงเวลาปัจจุบันได้อย่างแจ่มชัดที่สุด สมมติว่าพูดถึงขนมที่ผมกินอยู่ตอนนี้ ถ้ากินไปเล่นมือถือไป เราก็คงแบบ ฮ่ะๆ คอนเท้นต์ในมือถือตลกจัง ส่วนขนมก็กลายเป็นแค่แป้งกับโกโก้ ‪ผมเคยเห็นจากที่ไหนสักที่ เค้าบอกว่าถ้าลองปิดตาแล้วดื่มโค้กดู โค้กกลับจะมีรสชาติลํ้าลึกขึ้น ขนมนี่ก็เหมือนกัน ลองหลับตาเคี้ยวมันดู ก็จะได้โฟกัส และมันก็จะอร่อยขึ้น เช่นเดียวกัน ผมกําลัง

ปลายปีทีไร ผมจะรอคอยการขึ้นแสดงอย่างใจจดจ่อจนเหมือนว่าหัวใจจะระเบิด การได้มีช่วงเวลาแบบนี้นั้นมีความสุขมากเลยล่ะครับ ผมยังจําช่วงเวลาก่อนนี้ที่เรานั่งกินข้าวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น หน้าทีวีที่นนฮยอนดงเมื่อ7 ปีก่อน พลางพูดคุยกันว่าเมื่อไหร่เราจะได้ไปงานปลายปีกันบ้างนะ 7ปีหลังเดบิวท์ผ่านไป, ผมเคยคิดว่างานปลายปีนั้นไม่ใช่ของเราโดยสิ้นเชิง แต่เป็นการแสดงความยินดีและทําให้ช่วงเวลาปลายปีของใครสักคนส่องประกายได้ แต่วันนี้พอได้มองไปรอบๆ ตัวก็ได้รู้ครับ ว่านี่ก็เป็นช่วงเวลาที่เราได้รับความรักมากมายเหลือเกิน ต้องขอบคุณทุกคน ปีหน้าก็จะสู้ต่อไปครับ ผมเองเพื่อไม่ให้เหนื่อยล้า ตอนนี้ก็จะไปออกกําลังกายต่อเลยครับ ผมอยากบอกว่าผมรักคุณนะครับ อยากจะกอดพวกคุณทีละคน ขอให้เราทุกคนมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง และมีความสุขกันนะครับ ผมรักคุณครับ

ก่อนอื่นขอเสียงปรบมือให้กับช่วงเวลาตลอดสองปีครึ่งที่ผ่านมา ให้กับการมีอยู่ของ “เรา” ให้กับการที่ “เราได้รักกัน” ให้กับ “บังทันและอาร์มี่” กันก่อนนะครับ เอ่อ.. ถ้าลองนึกดูถึงเพลง Reflection ที่ได้ปล่อยเมื่อปี 2016 ที่ท่อนสุดท้ายนั้นร้องว่า I wish I could love myself ก็ยังนึกถึงเนื้อเพลงท่อนนั้นอยู่เสมอเลยครับ ‘Love Myself’ การรักตัวเองนั้นที่จริงแล้วคืออะไรกันแน่ เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน การเดินทางนี้จึงเริ่มต้นจากการคิดว่าเราจะหาความหมายของมันไปด้วยกันไหมนะ? หรือจะไม่เป็นอย่างนั้นนะ? ผมจึงมีความกังวลอยู่ว่าผู้คนจํานวนมากที่มอบผลตอบรับที่ดีให้กับพวกเราจะสามารถร่วมเดินทางไปด้วยกันได้ไหมนะ อ่า เพราะแบบนั้นตอนนี้หากถามผมว่า “นายน่ะ ตอนนี้รักตัวเองหรือยัง?” ผมก็คงตอบว่า “ยังไม่รู้เหมือนกันครับ” แต่ว่าไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน มันมีความรู้สึกอยู่ว่าจะเป็นอย่างนั้นได้อยู่น่ะครับ ดังนั้น แม้คอนเสปต์ของ Love Yourself, Speak Yourself นั้นอาจจะจบลงตรงนี้ การออกเดินทางตามหาหนทางในการรักตัวเองของพวกเรานั้นจะยังคงเดินหน้าต่อไป ดังนั้นทราบใช่ไหมครับว่าในวันข้างหน้า เราจะยังคงจับมือกัน ในวันข้า

ในปลายฤดูร้อนที่ฝนตกแบบนี้ สบายดีกันไหมครับ? ที่จริงแล้วความทรงจําเกี่ยวกับวันเกิดก่อนช่วงอายุ 20ปีของผมนั้นช่างเลือนลาง ถ้ามองย้อนไปก็น่าจะพิเศษ แล้วก็เท่อยู่พอตัวล่ะครับ วันเกิดน่ะ ไม่ใช่วันที่ “ตัวผม” จะได้รับการอวยพร แต่เป็นวันที่จะได้แสดงความขอบคุณกับ “ผู้มีพระคุณที่ให้กําเนิด” มากกว่าครับ ผมที่เคยคิดแบบนั้น กลับได้รับการอวยพรในวันที่12 กันยายนมามากมายกว่า 7 ปีแล้ว เช็กสเปียร์เคยกล่าวไว้ว่า “We are advertis’d by our loving friends” ผมจึงคิดได้ว่า เพราะผมได้รับการยอมรับและโอบล้อมจากทุกคนที่รักผม วันนั้นจึงกลายมาเป็นวันที่พิเศษมากได้เพราะพวกคุณทุกคน ผมคิดว่าจะเป็นยังไงนะ หากผมจะได้เป็นคนที่ทําให้ทุกคนได้รับการยอมรับและโอบล้อมไปด้วยความรัก และความสัตย์จริง และเหมือนเช่นเคย หากว่าหัวใจของผมจะไม่อาจส่งผ่านไปผ่านทางคําพูดได้ ผมคงไม่อาจพูดได้ว่าผมได้สัมผัสถึงความรักที่ท่วมท้นทั้งหมดนี้ แต่หลังจากคุณได้อ่านจดหมายสั้นๆ นี้ หวังว่าคุณจะมีความสุขได้อีกนิดหนึ่ง แค่สักชั่วโมงก็ยังดี ผมรักคุณ นัมจุน

ครับ ตอนนี้คงพูดได้แล้ว จริงๆ วันนี้ผมค่อนข้างเศร้ามากอยู่ครับ มันก็มีวันที่รู้สึกดาวน์ๆ ไม่มีเรี่ยวแรงบ้างใช่ไหมล่ะครับ ดังนั้นก็เลยเอาแต่คิดว่าทํายังไงดีนะๆ เมื่อกี้ก่อนขึ้นเวทีมา อยู่ใต้ฉากกับคุณแทฮยอง ก่อนที่ HOME จะดังขึ้นก็ถามว่า “ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตจะเป็นยังไงหรอครับ” พอได้ยินแบบนั้นก็คิดว่า (ถึงจะตายไป) ก็ไม่เสียดายอะไรแล้ว คิดแบบนั้นขึ้นมาได้ก็อารมณ์ดีเลยครับ ดังนั้นเลยลืมเรื่องราว (ที่ทําให้เศร้า) ไปเลยครับ ดังนั้นการที่วันนี้ที่ได้มาสนุกกับทุกคนอย่างเต็มที่จนไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลยนี้ เหมือนว่าเป็นเวทย์มนต์ที่ทุกคนร่ายสะกดผมตั้งแต่วินาทีที่ได้เดินเข้าฉากบนเวทีวันนี้เลยเลยล่ะครับ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วครับ หลังจากผ่านช่วงเวลานี้ไปก็อาจมีเรื่องที่เจ็บปวดอีกบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะคิดว่าเราได้ทําทุกอย่างอย่างเต็มที่แล้วล่ะครับ ผมรักทุกคนมากนะครับ ขอบคุณครับ

คุณจีมินพูดถึง “สีม่วง” เมื่ อวานนี้ ที่จริงแล้ว.. เจ้าสีม่ วงนี้เป็นสีที่ หลากหลายมากเลยใช่ไหมล่ะครับ? ถ้ าพูดว่าสีม่วงviolet ก็สีม่วง จ ะ purple ก็สีม่วง มีสีม่ วงหลายแบบมากเลยใช่ไหมล่ะครับ..  ดังนั้น สําหรับผมเอง สีม่วงก็ มีความหมายที่หลากหลายสําหรั บผมเหมือนกันครับ อย่างที่ว่ าเวลาที่สภาพจิตใจของคนเราอ่ อนแอลง ก็จะชอบสีม่วงขึ้นมา สี ม่วงถูกจดจํามาในแบบนั้น ถู กมองด้วยความคิดในแง่ลบก็มาก แต่ จริงๆ แล้ว การที่มีทั้ง  violet และ purple อยู่ในเรนจ์ ของสีม่วงเหมือนกัน ก็แสดงถึ งความหลากหลาย เราเองก็หวังว่ าถ้าเราจะสามารถสร้างเฉดของสีม่ วงที่เป็นสีเฉพาะสําหรับเราเท่ านั้นได้ในอนาคตก็คงดีครับ แล้วก็ คุณเจโฮปจําได้ไหมครับ?  ประมาณช่วงปี 2011 ผมน่ะยังลื มมันไม่ได้เลย ถ้ามองจากบนเวที นี้น่าจะเป็นฟากโน้น(มองไปที่ คนดูชั้น2-3) ตอนนั้นพวกเรามาดู คอนเสิร์ตของรุ่นพี่คนนึงที่ยิ มนาสติกสเตเดี้ยมนี้ คําพู ดของฮยองที่รู้จักกันคนที่ ชวนเราไปดูคอนวันนั้น ผมยังจํ าได้ไม่ลืม “อ้าว มาหรอ” พี่ เขาพูดไปขําไป... พวกผมเลยรู้สึ กว่า.. พวกเรานี่ไม่ได้รับการต้ อนรับเท่าไรนัก.. เหมือนว่ าเรามาดู ทั้งที่ไม่สมควรได

  นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาอั ดล็อค   ตอนยังมีเครื่องสําอางอยู่ บนหน้า   เพราะว่ากําลังอยู่ในช่ วงถ่ายคัมแบคโชว์   นัมจุนเริ่มอัปเดตเรื่องอัลบัม  เล่าว่าตอนนี้ขั้นตอนการเตรี ยมอัลบัมใหม่เสร็จสิ้นแล้ว เหลื อแค่ทําการแสดงบนเวทีให้ดีเท่ านั้น การเตรียมอัลบั้มเป็นเรื่ องที่ยากมาก ไม่ใช่เรื่องง่ ายเลยจริงๆ หลั งจากออกจากโรงพยาบาล นัมจุนก็ เริ่มทํางานสําหรับเพลงในอัลบั มใหม่ทันที นัมจุนได้มีส่วนร่ วมในการแต่งเนื้อเพลง ถึงจริงๆ  แล้วจะอยากร่วมแต่งทํานองให้ มากกว่านี้ น่าเสียดายอยู่ แต่ การได้ร่วมเขียนเนื้อเพลงก็ทํ าให้นัมจุนภูมิใจอยู่ไม่น้อย  พูดถึงเรื่องของความโศกเศร้า. “เป็นเรื่องราวของความโศกเศร้า”  ถ้าลองคิดถึงความโศกเศร้าที่ เคยสัมผัสมา จนถึงตอนนี้ผมถึงคิ ดได้ว่าในความโศกเศร้านั้นไม่ ได้มีแต่ความเสียใจ มันไม่ได้ มาพร้อมกับความรู้สึกด้านลบเท่ านั้น  “เพราะความโศกเศร้ามาพร้อมกั บแรงบันดาลใจ และแรงผลักดันที่ หลากหลาย ผมจึงยินดีต้อนรับมั นอย่างเต็มใจ” ถึงจะมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย แต่ เพื่อทีม เพื่อบังทันโซนยอนดัน  เมมเบอร์ทุกคนก็ยังคงคอยช่ วยเหลือกัน เดินไปข้างหน้าด้ วยกัน  ผมคิดว่านี่คือสิ่ง

  3  ปีก่อน   เราเคยพูดกันว่ าอยากได้รางวัลในสาขาคอนเสิร์ ตกัน   ดังนั้นอันดับแรกต้องขอกล่ าวขอบคุณอาร์มี่ของพวกเราที่ พาพวกเรามาจนถึงแดซังในวันนี้   ข อบคุณครับ ที่จริง แม้ว่าพวกเราจะไม่ ทราบว่าจะได้รางวัลนี้ แต่เผื่ อว่า ถ้าหากเป็นไปได้ว่าได้ รางวัลขึ้นมาจริงๆ จะพูดอะไรดี นะ ผมก็มีคิดถึงสิ่งที่จะพูดนี้ ไว้นิดๆ เหมือนกันครับ  งานประกาศรางวัลด้านวัฒนธรรมนั้ นก็ยังคงเป็นสิ่งที่แปลกใหม่ และน่าตื่นตาตื่นใจสําหรั บพวกเราอยู่ดี ที่นี่เต็มไปด้ วยบุคลากรด้านวัฒนธรรมผู้ทรงเกี ยรติ ผมจึงนึกถึงคํากล่าวนี้ขึ้ นมาได้เป็นสิ่งแรก ‘พลังอย่างเดียวที่ฉันอยากได้ ในมือ คือพลังอันก้าวลํ้าของวั ฒนธรรม’ คํากล่าวนี้ของท่านคิ มกู เป็นอย่างแรกที่ผมนึกถึง  (ห มายเหตุ คิมกูคือผู้นํ าขบวนการที่เรียกร้องเอกราชให้ ประเทศเกาหลีใต้)  ผมเชื่อว่า วัฒนธรรมคือพลั งนามธรรมที่แข็งแกร่ง และมีคุ ณสมบัติในการทําลายกําแพงที่มี ประสิทธิภาพกว่าพลังที่เป็นรู ปธรรมอื่นใด ตัวผมเอง เป็นผู้ติ ดตาม และผู้บริโภคผลิตผลด้านวั ฒนธรรมต่างๆ ไม่เพี ยงในสายงานของผมอย่างดนตรี แต่ รวมถึงดนตรีพื้นบ้านเกาหลี ละคร เวที ละคร การแสดงต่างๆ ไปจนถึ งกา