[POST] #RM : 13 June, 2020 Weverse

จริงๆ แล้ว เวลานั้นคืออะไรหรอครับ? ว่างู้นว่างี้.. เหมือนว่าจะไปๆ มาๆ อยู่เรื่อยๆ โดยไม่มีบอกกล่าว. บางครั้งก็แปลกไปโดยไม่ทันรู้ตัว บางคราวก็เหมือนกับจะมองโขดหินจากบนชายฝั่งเลยล่ะครับ. จะว่าสั้นก็สั้น จะว่ายาวก็ยาว. จากฤดูร้อนปี2010 ที่ย้ายเข้าหอพักในย่านนนฮยอนดง จนถึงตอนนี้ก็มาโซลครบ10ปีพอดีเลยครับ. ตอนนี้เหมือนผมจะกลายเป็นประชากรของกรุงโซลไปแล้วจริงๆ เลยครับ ด้วยความเป็นบังทัน ผมเคยคิดว่าผมได้เห็นบังทันในอดีตมาเรื่อยๆ ตั้งแต่แรกเริ่ม แต่วันนี้ที่ได้ดูรูปสมัย เดบิวท์ที่ถูกอัปโหลดขึ้นมาอักครั้งทีละรูป ทีละรูปแล้ว ก็ประหลาดใจและรู้สึกแปลกเหมือนกันครับว่าที่จริงแล้วตัวผมไม่เหมือนคนที่ผมเคยรู้จักเลย เหมือนอย่างกับทฤษฎีเกสตัลท์*.. ผมคิดมาเสมอว่า Rap Monster ที่เดบิวท์ด้วยทรงผมดัดฟอยล์ตอนนั้นช่างแข็งแกร่งจนคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก ทําไมกลับเหมือนมีคนที่มาจากอีกยุคหนึ่งยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นไปได้ล่ะครับ.. อืม.. วันนี้ผมก็ได้หัวเราะเยอะมากๆ ตอนซ้อมเต้นกับเพื่อนๆ พาลให้นึกถึงจดหมายที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่เคยเขียนเอาไว้หลังเดบิวท์ได้ไม่นานว่าจะทําให้คุณภูมิใจให้ได้เลยล่ะครับ คําว่าวันที่.. วันครบรอบนั้นเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์แสนพิเศษในชีวิตเรียบเชียบ ก็น่าประหลาดใจดีที่แค่ตัวเลขพวกนี้ก็ทําให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้น่ะครับ เป็นครั้งแรกที่ได้พักหายใจบ้างครับ. ด้วยสุขภาพที่แข็งแรง, ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ช่างโชคดีเหลือเกินที่เราวิ่งมาด้วยกันแบบนี้ได้. พอมองไปข้างๆ การได้เห็นเพื่อนๆ ที่เท่ขึ้นมากๆ นั้นก็ทําให้รู้สึก ว่าต้องยึดพยุงตัวเองขึ้นไว้. มีสิ่งที่ทําให้หัวใจอบอุ่นเหลือเกิน สิ่งที่ผมไขว่คว้าไม่ได้ บรรยายไม่ได้ แต่ล้นปริ่มอยู่ข้างในมากมาย ช่วงเวลาที่ไม่ย้อนกลับมาแม้จะคิดถึงมันมากแค่ไหน.. แม้จะเป็นแบบนั้น แต่ก็ได้มีความสุข เพราะเป็น ณ ช่วงเวลานั้น และเพราะเป็นตอนนี้ จึงมีความสุขเช่นกันครับ. อาจมีเคอะเขินไปบ้างที่ได้เห็นรูปตัวเองในสมัยยังเยินๆ อยู่ที่นู่นที่นี่บ้าง แต่ว่าตัวผมในเมื่อวาน ก็คือตัวผมอยู่ดีนี่ครับ !! ทําให้พาลนึกอยากกลับไปดูอัลบั้มภาพตอนจบการศึกษาที่เคยฉีกขาดไปเมื่อนานมาแล้วเลยครับ (แม้ว่าสุดท้ายจะรู้สึกเสียใจที่กลับไปดูรูปเก่าๆ ก็ตาม...) วันนี้ได้ดูข่าวมากมายที่เกิดขึ้นรอบโลกแล้วก็คิดได้ครับ. โลกใบนี้เมื่อ 7ปีก่อน เมื่อ10ปีก่อน มันต่างจากโลกปัจจุบันยังไงกันนะ. ตอนนั้นฉันทําอะไรอยู่นะ. การกู่ร้องที่ว่างเปล่า, การกระทําที่ไม่มีความหมายทั้งหลาย. แต่อย่างไรก็ตามยังมีความรักที่ร้อนแรงจากทุกมุมบนโลกใบนี้ที่ไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น. ด้วยความรู้สึกไร้ซึ่งพลังอํานาจที่ยังวนเวียนอยู่ในใจ ผมเป็นกังวลและครุ่นคิดถึงสิ่งที่ผมทําได้ และสิ่งที่ผมทําไม่ได้.และเช่นนี้ ผมก็มีชีวิตอยู่มาได้เป็นปีที่7 แล้วครับ. ขอบคุณที่ทําให้ผมยังมีชีวิตอยู่ และทําให้ผมไม่ยอมแพ้จนนาทีสุดท้าย. ขอบคุณมากจริงๆ ครับ. และเริ่มทันทีที่บังบังคอนที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้เลย ! ผมหวังว่าผมจะสามารถส่งผ่านความรักของผมได้เหมือนเช่นเคย. ผมรักคุณ มากกว่าคําว่ารักนะครับ. อาร์มี่. นัมจุน